Gisteren maar liefst 2 gastlessen van Nick Keijser op de ALO Amsterdam tijdens de module weerbaarheid voor tweede jaars! Nick nam de studenten mee in de vertaling van zijn Kamp van Koningsbrugge ervaringen naar de gymzaal. Hoe het graven van de motivatie put of de brancard race mooie inzichten oplevert die ook toe te passen zijn in de gymles.
We hebben het ook gehad over de verhouding tussen grenzen verleggen en grenzen aangeven in de gymles in het kader van weerbaarheid. Tussendoor liet Nick mooie filmpjes zien van coachende gesprekken met Dai Carter en Ray Klaassens en hoe we dit kunnen vertalen naar de gymles. Bijvoorbeeld via DVD gesprekken. Ook benadrukte Nick meerdere keren hoe belangrijk alle drie de doelen van Gert Biesta (kwalificatie, socialisatie en subjectivicatie) zijn in het bewegingsonderwijs. We noemen deze nu beter bewegen, samen bewegen en betrokken bewegen. Uiteraard waren de studenten ook zeer nieuwsgierig naar Nick zijn methode van lesgeven in lessenreeksen waarbij een les meerdere keren blijft staan maar elke les een ander accent heeft (loopt, lukt, leeft en vrije les).
Nog een paar prikkelende vragen voor Nick vd studenten nav workshop:
✔️ Bij Nick start de les bij een arrangement voor niveau 1 bewegers zodat het bij iedereen lukt want als het lukt krijg je zelfvertrouwen. In kamp van Koningsbrugge lukt het vooral niet en moet je steeds weer opnieuw. En als je het dan haalt naar heel veel falen is er een enorme trots en zelfvertrouwen. Hoe verhouden deze twee zich tot elkaar?
✔️ Nick geeft liever geen klassikale lessen maar KvK is steeds met een hele groep en dus klassikaal. Is iets klassikaals doen juist niet bij uitstek geschikt voor groepsvorming en sfeerkracht?
✔️ (Erik) Betrokken bewegen gaat over beweegidentiteit als ik Nick goed begrijp? Biesta ziet identiteit echter als iets anders dan subjectivicatie. Bij identiteit, zo zouden we kunnen zeggen, gaat het om de vraag wie ik ben, terwijl bij subject-zijn het gaat om de vraag hoe ik ben.
✔️ Erik: nu de domeinen (bv vechtkunst of atletiek etc) plaats lijken te maken voor beweegvormen als veelzijdig bewegen en er geen hele lessen (reeksen) weerbaarheid meer lijken te komen: gaat er niet wat verloren? Juist in een setting van een dojo met een groep onder leiding van een expert (iemand die daar zijn leven passievol mee bezig is) weerbaarheid onderwijs genieten is dat niet van onschatbare waarde voor studenten op de ALO voor hun eigen persoonswording? En verdient weerbaarheid – inclusief realistische fysieke zelfverdediging – plaats in het bewegingsonderwijs gezien fysiek geweld wat dag in dag uit op de loer ligt…ook voor docenten.
Wist je trouwens dat Sander Aarts een prachtige video boodschap heeft ingesproken voor de studenten in het kader van deze module weerbaarheid? En dat studenten dit enorm waarderen! Zo kunnen we met elkaar de jonge generatie een beetje inspireren!